یک فرد نمی تواند از پیری به جوانی بازگردد ولی یک ملت برایش ناممکن نیست چون سرچشمه ی یک نیروی نوشونده در اوست که از طریق آثار ماندگار می تواند از نسلی به نسل دیگر انتقال پیدا کند.
**
در هیچ دورانی تغذیه ی هوس ها به اندازه ی قرن بیستم نبوده است. نگاه کنید به خرج های بیهوده: مدهای هر ساله، وسایل آرایش به این درجه ی پوچ، اعتیاد و دود، مجله های رنگارنگ پر از مطالب مبتذل، اسباب بازی به تعداد سرسام آور، مسابقات ناسالم، قمارخانه ها و ولخرجی های سخیف. محموع آنها به صد میلیارد دلار سر می زند که می توان با آن سراسر کره ی زمین را آباد نگه داشت. از اسلحه های جنگی نگفتیم که داستان دیگری دارد.
**
جامعه ی انسانی با دو حریف روبرو است: با خود و با طبیعت. خود را فقط تا مدتی می توان سرگرم نگاه داشت یا گول زد و اکنون پیمانه در حال پر شدن است. لیکن طبیعت را به هیچ وجه نمی توان فریفت. اگر بشر در اندازه ناشناسی های خود بخواهد به ناموس طبیعت تجاوز کند، مجازات خواهد شد. علامتش اکنون در هشدارهای محیط زیست است.
**
استعداد همیشه در جهت خیر عموم حرکت نمی کند. وقتی جامعه ای ملاحظات اخلاقی را درجه ی دو به حساب آورد و قبل از هر چیز خریدار کارایی و بازده بشود طریه ی بمیرو بدم رواج پیدا می کند
**
مقام مانند لباس می تواند از شخص جدا شود. آنچه از انسان جدا نشدنی است همان ارزش دل بستن دارد.
**
ایرانی بر سر هم انسان خوبی است به شرطی که دو چیز دستش ندهند: یکی فرمان اتومبیل و دیگری بلندگو به محض آنکه جلو دهانش قرار گرفت نمی تواند از گفتن گزافه و تملق و دشنام خودداری کند.
**
در فرهنگ ایران هیچ خصلتی مانند ریا جاخوش نکرده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر