اگر تاریخ صد در صد هم صحیح باشد حداکثر به ما می گوید: مردم ایران در قدیم کی بوده اند و چه کرده اند. ولی نمی گوید: هم اکنون کی هستند و چه می کنند؟
***
وقتی بچه زمین میخورد و والدین زمین را کتک میزنند تا کودک آرام شود یا می‌گویند اگر فلان کارو بکنی لولو میاد، اگر با غریبه حرف بزنی می‌دزدنت، اگر فلان کارو کنی کلاغه به بابات خبر می‌ده. یک طفل معصوم باید در ایران گول بخورد تا یاد بگیرد چگونه گول بزند یا گول نخورد.
***
نویسنده کتاب با اینکه روی ایدئولوژی مذهبیش خیلی تاکید می کنه ولی نظرهای تازه ای هم برای گفتن داره.
**
چون شخصیت رفاقتی باید حتما به خاطر رفیق ویا در حضور رفیقو یا در محضر کسانی که ظرفیت بالقوه رفیق شدن را دارند به وجود آید، و این هم برای تمام افراد جامعه همیشه عملی نیست، بنابراین تنها ملات متصل کننده ی افراد جامعه با یکدیگر و اطاعت از حکومت، ارتباط بین شخصیت های والدینی و کودکی آنهاست.
پ.ن: انقدر از شخصیت های رفاقتی بدم میاد و بهم ضربه زدن. من همیشه تو جمع آدم تنهایی بودم و تا حس کردم فضا داره رفاقتی و یک طرفه می شه هم کنار کشیدم. هر وقت تو گروه های ادبی نظر می دم بهم می گن ما اون بیرون همو می بینیم و با هم دوستیم و همو می شناسیم هر چی هم نظر مخالف بدیم از هم بدمون نمیاد ولی تو ایران نیستی و در گعده ما نیستی باید تو نظر دادن محتاط باشی که کسی بهش برنخوره. یعنی سیاست داشته باشی وتملق بگی و وقتی میان بهشون بگی سلام استاد استاد جون داره قربان. شخصیت های رفاقتی اینجوری ان که تا وقتی تو رو رفیق خودشون می دونن از کارت تعریف می کنن ولی من حتی اگه کسی دشمنم باشه هم اگه از نثر و قلمش خوب باشه معرفی می کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر