گمان دارم دنیای انسان ها آن اندازه بزرگ نیست که بتواند رستم واقعی را تحمل کند.
***
باید مثل رستم روی دوش کوه قدم گذاشت تا افق دور شود، گم شود و دنیا وسعت بی کران خود را نشان دهد. در دنیایی به آن تنگی که در ذهن توست رستم ممکن نیست نفس بکشد تا چه رسد به اینکه یک نفس هم از پا ننشیند و دایم در جنب و جوش باشد.
***
باید مثل رستم روی دوش کوه قدم گذاشت تا افق دور شود، گم شود و دنیا وسعت بی کران خود را نشان دهد. در دنیایی به آن تنگی که در ذهن توست رستم ممکن نیست نفس بکشد تا چه رسد به اینکه یک نفس هم از پا ننشیند و دایم در جنب و جوش باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر