پروست به اطلاع ما می رساند که، " خوشی برای بدن ما لازم است، اما اندوه است که قدرت ذهن را تقویت می کند." این اندوه ما را درگیر نوعی ژیمناستیک ذهنی می کند که در شرایط شادی از آن اجتناب می کنیم.
شواهد عمیق مفهوم زندگی را افراد سرحال و خشنود بر جای نگذاشته اند. ظاهرا چنین دانشی معمولا امتیاز خاص و موهبت منحصر به فردی است که فقط نصیب افرادی شده است که سخت مصیبت دیده اند.
با وجود این اغلب قریب به اوقات رنج کشیدن در ما تبدیل به اندیشه و نظر نمی شود و به عوض آنکه درک بهتری از واقعیت به ما بدهند ما را در مسیر کشنده نیاموختن سوق می دهند که نه تنها در معرض توهم های بیشتری قرار می گیریم بلکه از زمان پیش از رنج بردن هم کمتر به تفکر می پردازیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر