۱۴.۳.۰۴

امیل چوران برقله های ناامیدی

 اشک هایم همواره به اندیشه تبدیل شده اند و اندیشه هایم به تلخی اشک هایم است. 

**

دردها شخصیت دارند، اما شادی ها همچون اشکالی با خطوط مبهم محو می شوند. "یاد" درد جانکاه است.

**


اخلاقیات فقط زندگی را به سلسله ای طولانی از فرصت های سوخته تبدیل خواهد کرد.

پ.ن: دقیقا کاری که یه سری اره و اوره و شمسی کوره با جوانی من کردن و هرگز نمی بخشمشون.

هیچ نظری موجود نیست: