۱۸.۱۱.۹۸

احوال بی معالجه منوچهر یکتایی

نیافته ها آواز دهل اند
***
چه جان ها باید کند تا
سالی از عمر دوزخی ما به درک گردد واصل
چه سمج است تلخبختی
**
من زشتم تهِ خانه مانده
چه کرده ام به هستی ام
پدرم کسل مادرم پشیمان
رفت خوشبخت خواهرم
ته نشسته منم، ریگ جویبار
***

هیچ نظری موجود نیست: