گیرم که خود، شما بی اعتنایی را قدر انگارید اما شما چگونه می توانید همساز با این بی اعتنایی زندگی کنید.
*
ارزش هر عمل بسته به ارزش نیت آن است.
*
استوارترین واقعیتی که چشم ما می تواند در دیدرس خود داشته باشد همانا خطا بودن ِ جهانی است که به زیستن در آن باور داریم و برای این امر دلیل پشت دلیل می یابیم.
*
قدرت هر روح را با این سنجه می توان سنجید که تاب چه اندازه از حقیقت را دارد.
*
به هیچ کس نچسبیدن، اگر چه عزیزترین کس باشد- زیراهر کس زندانی است و زاویه ای برای در بند نگه داشتن ما، نچسبیدن به هیچ همدردی، نچسبیدن به فضائل خویش و کل خویش را فدای جزئی از خویش نکردن. این است سخت ترین آزمون ناوابستگی.
*
قید و بند برای روح بی نهایت زیانبار است، زیرا تمامی زمینه ی ذهنی و عادات چنین روحی (روحی که قید وبندی داشته باشد) در برابرِ تمامی ِ انچه به غایت خلاف عقل است و در قالب "ایمان" به او فرا داده می شود، ایستادگی می کند.
*
هنگامی که دین ها نخواهند وسایلی برای تربیت و پرورش در دست فیلسوف باشند، بلکه بخواهند خود فرمانفرما باشند، هنگامی که بخواهند غایت اخرین باشند، نه وسیله ای در میان دیگر وسایل، ناگزیر باید غرامتی سنگین و هولناک پرداخت.
*
آنچه انسانی را والا می سازد نه شدت احساس های والا، که مدت انهاست.
*
وقتی قرار باشد نظرمان را درباره یکی دگرگون کنیم، آزاری را که به ما رسانده است گران به پایش می نویسیم.
*
در عشق حقیقی روح است که تن را در آغوش می گیرد.
*
فکر خودکشی آرام بخشی قوی است: با ان چه شبهای بد را که به خوبی می توان گذراند.
*
آدمی با دهانش دروغ می گوید، اما با حالت دک و پوزش حقیقت را بیان می کند.
*
خودپسندی دیگران تنها هنگامی برای ما ناپسند است که خلاف خودپسندی ما باشد.
*
هر اخلاقی به دنبال چیزی است: اخلاقیاتی هست که کارشان موجه کردن بنیانگذارشان نزد دیگران است. با اخلاقیات دیگر می خواهد انتقام بستاند.با اخلاقیات دیگر خود را پنهان می کند. و با اخلاقیات دیگر خود را جلوه ای دیگر دهد.
*
پدران و مادران از فرزندان خود چیزی همانند خود می سازند و این کار را "تربیت" می نامند.
*
کاری که از سر عشق کرده می شود باید بری از خودخواهی باشد.
*
هر ملتی ریاکاری خودرا دارد و آن را فضیلت خویش می نامد.
*
انسانی که از نوع والاست خویشتن را تعیین کننده ی ارزش ها احساس می کند. او نیازی به آن ندارد که دیگران او را تایید کنند. او حکم می کند که "هر چه مرا زیان رساند به ذات زیانبار است."
*
آنچه را جاودانگی می بخشیم که دیگر چندان توانایی زندگی و پرواز در ایشان نیست، چیزهای خسته و کوفته را!
*
ارزش هر عمل بسته به ارزش نیت آن است.
*
استوارترین واقعیتی که چشم ما می تواند در دیدرس خود داشته باشد همانا خطا بودن ِ جهانی است که به زیستن در آن باور داریم و برای این امر دلیل پشت دلیل می یابیم.
*
قدرت هر روح را با این سنجه می توان سنجید که تاب چه اندازه از حقیقت را دارد.
*
به هیچ کس نچسبیدن، اگر چه عزیزترین کس باشد- زیراهر کس زندانی است و زاویه ای برای در بند نگه داشتن ما، نچسبیدن به هیچ همدردی، نچسبیدن به فضائل خویش و کل خویش را فدای جزئی از خویش نکردن. این است سخت ترین آزمون ناوابستگی.
*
قید و بند برای روح بی نهایت زیانبار است، زیرا تمامی زمینه ی ذهنی و عادات چنین روحی (روحی که قید وبندی داشته باشد) در برابرِ تمامی ِ انچه به غایت خلاف عقل است و در قالب "ایمان" به او فرا داده می شود، ایستادگی می کند.
*
هنگامی که دین ها نخواهند وسایلی برای تربیت و پرورش در دست فیلسوف باشند، بلکه بخواهند خود فرمانفرما باشند، هنگامی که بخواهند غایت اخرین باشند، نه وسیله ای در میان دیگر وسایل، ناگزیر باید غرامتی سنگین و هولناک پرداخت.
*
آنچه انسانی را والا می سازد نه شدت احساس های والا، که مدت انهاست.
*
وقتی قرار باشد نظرمان را درباره یکی دگرگون کنیم، آزاری را که به ما رسانده است گران به پایش می نویسیم.
*
در عشق حقیقی روح است که تن را در آغوش می گیرد.
*
فکر خودکشی آرام بخشی قوی است: با ان چه شبهای بد را که به خوبی می توان گذراند.
*
آدمی با دهانش دروغ می گوید، اما با حالت دک و پوزش حقیقت را بیان می کند.
*
خودپسندی دیگران تنها هنگامی برای ما ناپسند است که خلاف خودپسندی ما باشد.
*
هر اخلاقی به دنبال چیزی است: اخلاقیاتی هست که کارشان موجه کردن بنیانگذارشان نزد دیگران است. با اخلاقیات دیگر می خواهد انتقام بستاند.با اخلاقیات دیگر خود را پنهان می کند. و با اخلاقیات دیگر خود را جلوه ای دیگر دهد.
*
پدران و مادران از فرزندان خود چیزی همانند خود می سازند و این کار را "تربیت" می نامند.
*
کاری که از سر عشق کرده می شود باید بری از خودخواهی باشد.
*
هر ملتی ریاکاری خودرا دارد و آن را فضیلت خویش می نامد.
*
انسانی که از نوع والاست خویشتن را تعیین کننده ی ارزش ها احساس می کند. او نیازی به آن ندارد که دیگران او را تایید کنند. او حکم می کند که "هر چه مرا زیان رساند به ذات زیانبار است."
*
آنچه را جاودانگی می بخشیم که دیگر چندان توانایی زندگی و پرواز در ایشان نیست، چیزهای خسته و کوفته را!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر